Column door Anneke Morsink, Altiora Uitvaartzorg
Opa is overleden. Hij was de basis van een hecht gezin bestaande uit echtgenote, vier kinderen met partners en elf kleinkinderen. De jongste kleinzoon is zes jaar. Meneer is thuis opgebaard en de afgelopen dagen waren hectisch door bezoek en voorbereidingen. Elke dag doe ik controle en gelukkig gaat alles goed met hem. Het is rustig in huis. Een dochter met de jongste kleinzoon houden moeder gezelschap. Ik sta even in stilte bij de overledene.
“Wat doe jij daar?”, vraagt de kleine. “Nou, ik kijk even of het goed gaat met opa”, antwoord ik. “Opa ziet er wel anders uit nu hè”, opent hij het gesprek. Dit vraagt om serieuze aandacht, merk ik. “Weet je Jesse, dat komt omdat opa dood is, maar gelukkig heeft hij nu ook geen pijn meer.” “Opa kwam altijd kijken als ik moet voetballen en stond hij te juichen, samen met papa,
gaat hij verder. “Wat fijn voor jou dat je zo’n lieve opa hebt gehad, ik weet dat je nu heel verdrietig bent. Je wilt opa gewoon niet missen”.
“Ben jij ook verdrietig?”, vraagt hij met grote ogen. “Nee, ik ben niet verdrietig om opa. Dat komt omdat ik opa niet heb gekend. Jíj houdt van opa en daarom ben je nu verdrietig. Verdriet en houden van horen een beetje bij elkaar. Je kunt ook verdrietig zijn als je cavia dood is of als je beste vriendje ziek is”, probeer ik zo goed als mogelijk uit te leggen. “Ik heb zaterdag gewonnen met voetbal en ik heb er ook één gezet”, het gesprek neemt een andere wending, zoals dat gaat met jonge kinderen.
“Misschien wel leuk om op de binnenkant van de deksel de uitslag te schrijven en een voetbal te kleuren”, opper ik. Enthousiast rent hij de woonkamer binnen en gaat het gelijk vragen aan oma. “Is goed hoor jongen”, hoor ik haar zeggen. Het heeft geleid tot inspiratie zie ik later bij het sluiten van de kist. Mooie lieve woorden, hartjes, bloemetjes, het is er allemaal.
Middenin prijkt de voetbal, zijn naam in grote hanenpoten en de uitslag: 3-1.
Wat zal opa gemist gaan worden!
