In het pittoreske stadje Harderwijk, waar de geur van de zee zich mengde met de dagelijkse sleur, waren de werknemers van “Transport Unlimited” gewend aan routine. Echter, de kalender wees naar een datum die sommigen deed huiveren: vrijdag de 13e. Jacob Jansen, een forse man met een licht kalende schedel, verspreidde de onrust met een half-serieuze, half-sarcastische opmerking bij het koffiezetapparaat.
“Het is vrijdag de 13e, jongens. Pas op dat jullie niet onder een ladder doorlopen vandaag,” zei hij met een grijns. Mustafa Mehrani, een bedachtzame en stille man, keek op van zijn koffiebeker en knikte stoïcijns, terwijl Thirza Teenstra, een levendige en sceptische jongedame, haar ogen draaide.
“Bijgeloof, Jacob. Dat is alles wat het is,” antwoordde ze kalm, haar handen om de warme mok geslagen.
Maar wat begon als een doodgewone dag bij “Transport Unlimited”, veranderde al snel in een reeks bizarre, onverklaarbare gebeurtenissen. Toen Jacob naar zijn vrachtwagen liep, struikelde hij onhandig over een onzichtbare hobbel, zijn koffie vliegend door de lucht, en belandde pardoes op zijn favoriete overhemd. “Verdorie,” mompelde hij, terwijl hij de donkerbruine vlekken inspecteerde.
Mustafa, bijgelovig als hij was, zag in de verte een zwarte kat die hun pad kruiste. Een vleugje angst trilde in zijn ogen, terwijl hij een stille smeekbede prevelde, hopend de onheilspellende energieën te ontlopen. Zijn dag bleef maar glijden naar een reeks kleine, irritante incidenten: een verloren factuur, een gemiste aflevering, en een klagende klant die zijn dag verder verzuurde.
Thirza, hoewel vastberaden om het bijgeloof te trotseren, vond zichzelf in een web van complicaties verwikkeld. Een ongeplande omleiding leidde haar naar een onbekend terrein, waardoor ze uren verspilde en meerdere leveringen miste.
In de late middag, onder de zwakke gloed van de ondergaande zon, kwamen de drie weer bij elkaar in het bedrijf, elk met hun eigen verhalen over de chaotische dag. Jacob, nog steeds bezig met het schoonmaken van zijn bevlekte overhemd, zuchtte diep.
“Misschien zat er wel iets in dat bijgeloof,” mompelde hij, vermoeide ogen gefixeerd op de grond. Mustafa knikte in stilte, zijn schouders gezakt onder het gewicht van de dag. Thirza, hoewel mentaal uitgeput, kon een glimlach niet onderdrukken.
“Weet je, misschien is het niet de datum. Misschien hebben we dit bijgeloof toegestaan om onze dag vorm te geven, ons te overtuigen van een ongeluk dat eigenlijk gewoon toeval was.”
Jacob en Mustafa keken op, een glimp van reflectie in hun ogen. Thirza ging verder, “Wat als we deze dag in de toekomst herinneren als een herinnering dat we de kracht hebben om ons eigen lot te bepalen, ongeacht de datum of het bijgeloof?”
En daar, te midden van gemorste koffie, gemiste leveringen en omleidingen, vonden de drie collega’s een nieuwe waardering voor elkaar en voor de onverwachte wendingen van het leven. Ze besloten dat ze de volgende vrijdag de 13e zouden vieren als een dag om hun overtuigingen en angsten te trotseren, een symbool dat ze sterker waren dan bijgeloof en toeval.
En zo werd een dag die gevuld was met pech en onverwachte hindernissen een katalysator voor verandering en nieuwe overtuigingen binnen “Transport Unlimited”.
