Sophie, een pientere 9-jarige, had een hekel aan regen. De herfst, met zijn eindeloze grijze dagen, voelde als een persoonlijke belediging. Ze verlangde naar de winter, maar niet zomaar een winter. Sophie droomde van een winter vol sneeuw en ijs, waar de lucht zo helder was dat je de sterren kon tellen. Maar dit jaar, tot Sophie’s grote teleurstelling, leek de winter op een verlegen bezoeker die maar niet durfde aanbellen.
Op een ochtend, toen de kalender officieel aangaf dat het winter was, keek Sophie uit het raam en zag… regen. Weer geen sneeuw. “Bah, wat een sfeerloze bedoening,” mopperde ze terwijl ze haar regenjas aantrok. “Waar blijft die winter nou?”
Op school was het al niet veel beter. Haar klasgenoten klaagden over de natte sokken en koude handen. Sophie, vastbesloten om het beste ervan te maken, had een idee. “We maken onze eigen winter,” verklaarde ze tijdens de pauze.
Met een handvol enthousiaste vrienden begon ze aan haar project. Ze scheurde papier in stukjes voor nep-sneeuw en hing watten aan het plafond als wolken. Ze tekenden sneeuwpoppen op papier en plakten die op de muren. De klas transformeerde langzaam in een winterwonderland.
De leraar, die aanvankelijk verrast was, kon niet anders dan lachen om de creativiteit van zijn leerlingen. “Dit is de meest sfeervolle winter die ik ooit heb gezien,” zei hij met een knipoog.
Sophie glunderde. Haar winterwonderland was een hit. Maar toch, diep van binnen, hoopte ze nog steeds op echte sneeuw.
De dagen gingen voorbij en de winter bleef zacht. Sophie’s zelfgemaakte winterwonderland begon te vervagen. De papieren sneeuwpoppen krulden op en de wattenwolken vielen langzaam naar beneden. Het leek erop dat de echte winter niet zou komen.
Maar op een dag, net toen Sophie de hoop had opgegeven, werd ze wakker en zag iets ongelooflijks. Sneeuw! Echte sneeuw bedekte de straten, de bomen, de huizen – alles! Ze sprong uit bed, trok haar warmste kleren aan en rende naar buiten.
De wereld was getransformeerd. De saaie grijze kleuren hadden plaatsgemaakt voor een oogverblindend wit landschap. Kinderen maakten sneeuwpoppen, er waren sneeuwballengevechten, en overal klonk gelach.
Sophie stond midden in de sneeuw en keek om zich heen. Dit was waar ze zo lang op had gewacht. Ze nam een diepe adem en lachte. De winter was eindelijk gekomen, en het was alles waar ze op had gehoopt.
Vanaf die dag hield Sophie nog steeds niet van regen, en de herfst was nog steeds niet haar favoriete seizoen. Maar ze wist dat na de regen en de grijze dagen, er altijd een kans was op een wonderlijke winter. En met een beetje verbeelding, kon ze zelfs de meest sfeerloze dagen omtoveren in iets magisch.
Zo leerde Sophie dat het wachten op iets moois soms net zo bijzonder kan zijn als het moment zelf. En dat zelfs de zachtste winters hun eigen soort magie hebben.
Het bericht Sophie en de winter die niet wilde komen verscheen eerst op Apeldoorn.
