De kou komt eraan zeggen ze

Je gelooft het niet, maar echt, volgende week krijgen we sneeuw.

Column van juffrouw Raadgever

Daar liggen ze dan in het water van het zwembad. Elke week op een vast tijdstip verzamelt het groepje zich bij de therapeut om samen onder begeleiding oefeningen in het warme water te doen. Ja nodig, om de spieren en ledematen een beetje gangbaar te houden. Oud! Nee hoor, maar wel beperkt in doen en laten. Een ongeluk zit soms in een klein hoekje, en heeft niet zelden grote gevolgen. Sommigen van hen vechten al jaren om zonder hulp hun eigen boontjes weer te kunnen doppen. Soms is de drempel best wel hoog om elke week weer de gang te maken naar het warme bad. Er is een hoop zelfdiscipline voor nodig. Zo’n gedoe! Zeker nu! Nu moeten ze zich elke keer melden bij de receptioniste in het hokje voor in het gebouw. Het is hen op het hart gedrukt vooral op tijd te komen en de gegevens die nodig zijn bij de hand te houden. De QR-code moet gecontroleerd worden en ook ieders ID graag paraat. En daar staan ze dan in de rij voor de controle. Vooral hun geboortedatum blijkt belangrijk. Vorige week was het de geboorte dag die aan ze gevraagd werd. Deze week is het in welke maand ze waren geboren. Wedden dat ze volgende week snel moeten antwoorden op de vraag in welk jaar ze geboren zijn. Iemand maakt al een opmerking dat hij het dan maar vast thuis op zijn hand moet schrijven. Hij vergist zich regelmatig. Best kans dat hij zichzelf een paar jaar jonger zal melden. Stel je voor dan mag hij niet naar binnen. Om hem heen wordt wat gelachen. De één na de ander verzint de gekste vergissingen. En dan volgt weer de moeite van het een paar keer achter elkaar aan- en uitkleden. Het moet altijd gehaast en dat is nu juist het punt. Dat lukt niet meer zomaar. De meesten hebben daarom thuis al de zwemkleding aangedaan. Dat scheelt weer. En dan komt het punt dat ze dan goed vooruit moeten kunnen denken. Iemand vertelt dat het ook wel eens fout gaat. En denk maar niet dat ze dan haar stommiteit, want dat vindt ze het, hardop zal zeggen. Echt niet. Dát is pas echt stom. Nee dan zorg je ervoor dat niemand iets merkt, toch. Ja het is haar overkomen. Daar stond ze dan na het zwemmen en douchen in haar blootje in het badhokje en toen bleek dat het schone onderbroekje niet in de badtas was gekomen. Maar als het je een keer overkomen is, om in je blote billen in je spijkerbroek naar huis te moeten, mag je hopen dat het bij één keer blijft, vertrouwt ze de anderen toe. Gelukkig was ze haar handdoek niet vergeten dat zou nog veel erger geweest zijn. Wat ook een punt is, juist jezelf weer soepel aan en uit kunnen kleden. Niet zelden hoor je uit verschillende badhokjes het gezucht als weer eens één van de kledingstukken niet zonder geweld over de nog vochtige ledematen moet worden getrokken. Of als in het te kleine hokje geen ruimte genoeg is om een gedraaide mouw van de trui fatsoenlijk aan te krijgen. Maar goed, wetend dat het elke keer weer een hobbel is komen ze toch elke week trouw want het gaat om het doel. Ze worden er beslist niet slechter.

De één vindt het vooruitzicht op kou wel een gezellig idee. Moeilijk voor te stellen als je in een warm zwembad ligt. Of toch niet. Dan oppert iemand dat hij er niet aandenken moet dat iedereen in zijn omgeving de houtkachels weer gaat stoken. Hij denkt zeker te weten dat de bezitters geen idee hebben wat ze veroorzaken aan lucht vervuiling. “De meesten weten niet hoe je een houtkachel ‘veilig’ moet stoken. Ze rotzooien maar wat aan met het gevolg dat er nat hout, vuil hout en zelfs bewerkt hout in die kachels wordt gestopt. Als het maar brandt. Gezellig. Maar voor de buurt niet dus. Het stinkt en het rookt en die lucht en die rook kunnen zelfs vergiftig zijn. Iemand met een luchtwegprobleem is dus nu de klos, vervolgd hij. Als ik mijn hond uit moet laten ’s avonds stik ik haast van de dampen die er in de lucht hangen.” Hij heeft maar één advies. Stop met dat ‘zomaar’ hout stoken. Doe het verantwoord. De groep zwemmers is het met hem eens. Een paar van hen zijn met die houtkachels opgegroeid en waren blij met de veel schonere en minder bewerkelijk toen gaskachels en later de centrale verwarmingen. Ook wat voor te zeggen wat betreft de gezelligheid. Maar toch. Dan komt de therapeut aan de rand van het bassin staan en vallen de stemmen stil. Ze moeten aan de slag. Al snel is de concentratie op de oefeningen. De sneeuw en de houtkachels zijn van later zorg. Neem maar aan dat er hard gewerkt wordt. Ook door de zo fanatieke ouderen die komende koude tijd met plezier en weinig gesjouw, van gedroogd hout en aanmaakblokjes, hun verwarming wat opschroeven. In de hoek van de kamer staat een elektrisch ouderwets uitziend kacheltje met één draai aan de thermostaat komen de gezellige vlammen inzicht. Zonder ook maar iemands luchtwegen geweld aan te doen. Waarom zou je jou omgeving geweld aan doen als het ook anders kan.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever