Ze bedoelt vast van die dunne flodderdingen

Als ik door een van de goedkopere textiel winkels loop zie ik verschillende artikelen die handig zijn voor in de koffer op vakantie.

Column van juffrouw Raadgever

Heerlijk om even door de bakken te snuffelen. Een setje kleine doorzichtige plastic flesjes. De inhoud precies genoeg om de vakantiedagen mee rond te komen. Eentje voor douchegel en eentje voor shampoo en eventueel eentje voor de crèmespoeling. Samen in een doorzichtig etui. Eén greep en hebbes, superhandig. Of toch niet. Mag je die vloeistof zonder etiket meenemen in een vliegtuig? Ja, dus. Juist in deze kleine flesjes. Maximaal mag je dus tien flesjes, dat is tien keer 10 ml, meenemen in je handbagage. De regels zijn in verband met het risico op terroristische aanslagen door vloeistoffen, flink aangescherpt dus is het wel handig om voor dat je inkopen doet even te kijken wat wel en niet mag. Handig om te hebben en ik mik twee sets in mijn mandje. Als ik nog wat rondloop kom ik natuurlijk weer een kennis tegen. Altijd prijs, denk ik. Vlug graai ik nog een pak weggooi zakdoekjes en een paar van die gele doeken en begroet haar. “O, zegt ze, ben je ook voor de vakantie aan het inslaan.” Haar blik gaat naar mijn mandje, nee ze is niet nieuwsgierig, ik weet dat ze het moeilijk vindt om keuzes te maken. Vaak zie ik haar spullen die ze in het mandje heeft gelegd weer terugbrengen in de vakken. Eigenlijk best vervelend. Ooit heb ik haar aangeraden een duidelijk briefje te maken en er niet van af te wijken. Toch denk ik dat ze dat ook weer niet wil. Nu kijkt ze dus gewoon bij mij af wat ik heb. Dan zal het wel goed zijn en neemt ze het ook. Helaas komt ze dan thuis tot de ontdekking dat een product nu niet precies is wat ze wilde hebben. Laatst belde ze wat ze met die grote doos wattenstokjes moest, ze had er nog zoveel. Ík had ze gekocht omdat bij mij de laatste gebruikt was. Gelukkig had ze het bonnetje nog en kon zij ze terugbrengen. Niet echt een oplossing voor haar dus, dat afkijken bedoel ik dan. Als we even met elkaar gepraat hebben wil ik graag verder en zeg: “Ik denk dat ik hier alles wel heb,” en loop naar de kassa. Dan hoor ik haar achter mij zeggen: “Mevrouw heeft u ook weggooi onderbroekjes?”

Ik draai me om en kijk haar aan en denk; meid die zijn toch uit de tijd? Maar ze kijkt me straal voorbij en wacht op antwoord. Het jonge meisje achter de kassa kijkt mij vragend aan maar ik doe alsof ik er even niet bij hoor. Iets verder op staat nog een mevrouw. Ze doet een stap vooruit en zegt: “Sorry, hoor ik u nu weggooi broekjes zeggen. Die hadden we vroeger als we met vakantie gingen. Ons moeder kocht voor ons meiden hele strippen klein opgerolde roze, gele, blauwe, groene en witte broekjes. Allemaal apart verpakt. Ieder kreeg een stuk of twintig in de koffer. Ze waren vreselijk. Het elastiek zat of te strak of veel te los. O, ja en ze kruimelden soms ook. Het was een soort vliesstof. Ja, met ruitjes of stippen. Maar ons moe vond ze fantastisch of we wilden of niet je moest ze maar gebruiken. Het scheelde een hoop was en geen vuil ondergoed in de koffers. Die dingen bestaan toch niet meer. Weet je wat ik nu doe. Ik koop de goedkoopste broekjes die er zijn. Je weet wel, een stuk of tien gebundeld voor een klein bedrag. Nou de afvalbak is gewillig. Ik mik ze zó weg als ze vuil zijn. Zelfde effect alleen iets meer comfort.” Ineens word ik me bewust dat het meisje achter de kassa, mijn kennis en ik, alle drie haar aanstaren. Ja, wij kennen ze nog wel en zijn superblij dat die dingen niet meer te krijgen zijn. Maar haar oplossing is wel een goeie. Toch nog niet zo gek om een tip van een ander te krijgen. Het meisje bij de kassa heeft er alle begrip voor dat we de winkel weer in lopen. Mijn kennis fluistert: “Ze bedoelt vast van die ‘dunne flodderdingen”. Ik grijns, ja. In een van de bakken vinden we de gebundelde broekjes. Het is nog wel even zoeken naar de goede maat. De meest voorkomende maat is inmiddels al gereduceerd tot nog een paar bundels. Zijn we nog net op tijd. Ook voor onze maatjes thuis zoeken we de ‘flodderonderbroekjes’ voor hem en haar, lekker dun en goedkoop. Als een koning zo rijk, met de bundels broekjes in onze mandjes, komen we weer bij de kassa. De mevrouw is inmiddels verdwenen. Het meisje vraagt: “Heeft u echt die onderbroekjes in de vakantie aangehad? Wat zou ik die dingen graag eens willen zien.” We overtuigen haar dat het echt waar is, en raden haar aan, als ze de weggooi onderbroekjes wil zien, ze misschien even op haar laptop moet kijken. Je weet maar nooit. Als we allebei afgerekend hebben lopen we samen nog even een drogisterij in. We willen verschillende producten in kleine verpakkingen, voor in de koffer. Het valt nog niet mee om de goede merken te vinden. Het kost dan wel wat tijd en ook geld. Want alles is serieus duurder geworden. Uiteindelijk kunnen we tevreden zijn over onze inkopen. We zijn prijsbewust bezig geweest. Iedereen succes met het inpakken als je tenminste plannen voor een vakantie hebt. Helaas kan niet iedereen zich gelukkig prijzen met het vooruitzicht op een vakantie. Wat fijn dat we zelf in een prachtig land wonen. Het wisselende weer is dan wel een dingetje maar we zijn toch eigenlijk dat altijd al gewent.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever